Η Περιπλάνηση του Καρούζο
στα Μάστια της Φτωχής του


Καρούζο μου, τι κάνεις Καρούζο;
Δε με βλέπεις Καρούζο, με ξέχασες!

Από ροτόντα σε ροτόντα, Καρούζο
Γύρισα, και με τις μουσικές ακόμη ακόμη

Αυτές, τις παρηχήσεις του μπρούντζου, της πέτρας
Του μεταξιού, του ξύλου και της λάσπης

Σε έψαξα Καρούζο - και σε δόνησα,
Σε πέταξα, σε ύφανα, σε σκάλισα, σε έπλασα

Ω! Καρούζο, εσένα ναι
Κι αναμεσίς στις τίγρες, ιδέα θριάμβου

Με στεφάνια ανθέων να κοσμούν τον φαλλό σου
Σε είχα Καρούζο, πότνια θηρών

Και του κυνηγού τα βήματα, στην κάμαρη
Που ο παππούς πέθαινε χρόνια μόνος, άκουσα

Κι εσύ Καρούζο πού γυρίζεις αχαλίνωτος;
Πού είσαι Καρούζο κορασόν;

Μήπως αιώνια νέος γυρίζεις
Σαν τον Ασβέρο, ή πάντα επιστρέφεις

Όπως ο Βασιλεύς Ροδρίγο κι όπως
Ο Αρτούρος ή ο δον Σεμπάστιαν!

Ω! Καρούζο, με τα σύμβολα του χώρου
Και της στάθμης! - στις κωμοπόλεις,

Στις πόλεις - γυναίκες όπου σε είδαμε
Και σε μάθαμε  ηρωικέ και μυθικέ Καρούζο!

Ουράνια είναι τα διαδήματα, Καρούζο
Χίλιες δυο οι παρορμήσεις που με τυρρανούν...

Τόσα χρόνια κύματα κάλκευσες
Και η εποποιία του διάπλου σου Καρουζέλ

Κυρίευσε το νου μου και τα φρούρια
Με το αίμα σου αυτό των άδηλων δυνάμεων

Και τους ναούς και τα ανάγλυφα των κιόνων
Που χάσκουν Καρούζο θηρία στόματα,

Μέχρι τα υπέρθυρα και τ' αετώματα.
Κι έρχεσαι πάντα και γεννιέσαι Καρούζο

Μέσα στις όψεις τόσων και τόσων
Εσύ ο Λέων ο Απολέων!

Όπως οι μέλισσες γεννιώνται απ' τα βόδια
Και στις παρορμήσεις του αχαλίνωτου Βελάριον

Και στέκεις εκεί ένδοξε Καρούζο
Με τα εξωτικά σου δέρματα και άλλα τόσα

Παράξενα ελληνικά στο τέμενος του μένους
Εν όψει  των μελλόντων

Κι έρχεσαι Καρούζο άγγελος
Από τις πλάνες σου με άρματα άλογα  εσύ!

Κι άλλοτε επόπτης και σκληρός κριτής
Των χάρτεων Καρούζο και των ειδώλων σου

Είσαι ο ένας! με το συμβολίτονο της όρασης
Και την οξυδέρκεια μεγάλων στρατηγών

Μέσα στις όποιες σου συνάξεις
Και με την απαιτούμενη πονηρία διπλωμάτη

Και τις μελαγχολίες π' όλες τις κόρες
Στα πόδια σου τις ρίχνεις σκληρέ

Εσύ να τις περιλάβεις να δούμε άσπρη μέρα
Που τόσο μας τις μαύρισαν με τόση ταλαιπώρια

Αγάπη μου Καρούζο, χιλιοπαινεμένε
Στο σπήλαιο το σκοτεινό εμένα της φτωχής

Στη στάμνα και το διά - στημα,
Κι έπειτα ξανά και ξανά, ολόλαμπρε Καρούζο

Με καταφρονημένους προφήτες άγνωστους
και με σιδηρουργούς την πορεία σου αστράφτεις

Και συνεχίζεις άγνωστος μες στις ταπετσαρίες
Και σ' ό,τι στρώσαμε ύπνο να κοιμηθούμε.

(..........)

Πόσα μυστήρια έπλεξα Καρούζο
Και πόσο με ραπίσανε ένστιχτα άγρια

Και την καρδιά μου ακόμα ξερίζωσα
Για να σε ιδώ να φέγγεις

Αχ Καρούζο με τα μάτια σου
Τα ετεροτοπικά φαίνεσαι και βλέπεις

Και με τις κόρνες και τα λαλήματα
Που ξημερώνουν την Εποχή σου!


 Πώς να πάρω το μπάνιο μου η φτωχή
 Αχ Καρούζο! γλυκέ μου Καρούζο.