Mailbox στο Ποια Είσαι Toy - Toy

ή Το Κορίτσι που διάβαζε το Αττικό Μπλουζ

Η Ευγενία ήταν ένα ντελικάτο μελαχρινό κορίτσι γύρω στα είκοσι
όταν τη γνώρισα. Έψαχνε να βρει δουλειά, οποιαδήποτε δουλειά.
Και ο Τόμμυ, ο πρώην της, το μόνο που της είχε αφήσει ήταν μια
παλιά ζωή κι έναν σάκο με καλλυντικά, φτηνά μπιχλιμπίδια, κατι
τιγρέ κολάν  και μερικά  δαντελωτά  βρακάκια  για  το υπέροχο
κωλαράκι της που ξόφαγε αυθύπαρκτο για θεάσεις, θεώσεις, και
τρυπάνια.
Το πρόσωπό της ήταν όμορφο αλλά ταλαιπωρημένο για την ηλικία
της. Δεν είχε ποτέ αρκετό χρόνο για να ασχοληθεί με την εμφάνισή
της, αν και δεν ξερω αν αυτό είχε σημασία για μια τέτοια αλήτισσα
καλλονή. Ήταν ένα βρωμόμουνο που απλά δεν το ήξερε και συνήθως
έριχνε τα κατάμαυρα μαλλιά της στο πρόσωπο για να κρυφτεί από τις
Μοίρες, όταν δε χαζολογούσε για πάρτυ της σκυφτή, διαβάζοντας
κάτι βιβλία που είχε βουτήξει απο τον Τόμμυ, πριν πλακωθούν και
τα σπάσουν ως ζευγαροειδές της γύρας. Αυτός ο κόπανος ήταν ένα
σαλιγκάρι που έπρεπε ή να ρουφήξεις με πικάντικη σάλτσα ή να του
σπάσεις τη μονοδιάστατη ευθεία που δεν άφηνε  τους  άλλους να
εξερευνήσουν την τέταρτη και τις υπόλοιπες επτά (?) διαστάσεις.
Στην ανάγκη του χάριζες νεοναζάκια και κλοτσιές με βέρμαχτ σε
όλο του το γενεαλογικό του δέντρο. Σασί ο τύπος!

Στον ξενώνα του κρύου αέρα, στις στάσεις των λεωφορείων και στα
trance του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου, το electricity της Ευγενίας, το
μανιακό ιντερλούδιο της ελευθερίας και η γνήσια υπακοή της στον
πούτσο του αντίχειρα, έκαναν τα γαλάζια μάτια της να προβάλλουν
γνήσια και ανόθευτη πανούκλα στους μικρόνοοες ανθρωπίσκους!

Freedom is just a state of mind!

Τα πράσινα δόντια της λαμπύριζαν λευκά όταν χαμογελούσε.
Υπήρχε κάτι αληθινά απροσδιόριστα όμορφο στην Κλαιρ...
Κλασική ομορφιά τσουλίτσας που σου ρουφάει το ψωλόχυμα
στο άψε - σβήσε, κι ένας πάλλευκος λαιμός που στέλνει με
σφυροδρέπανα τα δουλάκια των πρωινών συρμών να δουλέψουν
για τη Σβάστικα. Καμιά κουβέντα με προλετάριους τραμπούκους
και μάυρη μάμπα για αστούς παστούς.
Μούναρος για χαβιάρι σε παγκάκια και φιλοξενία στο free για Magick
και πρωινές λουκανικόπιτες.

Μακρύς πάλλευκος λαιμός λοιπον.
Μου ζήτησε να της τον πιπιλίσω! Έχωσε το αριστερό της χέρι στo
mailbox : τα δάχτυλά της ξύπνησαν τον Αέρα, τη Φωτιά και το Νερό.
Το γράμμα ήταν κρεμώδες και άγριο που κόλλαγε στα μακριά της
νύχια. Ξεκίνησε να παίζει το μοναδικό πλήκτρο που έμεινε στον
φαφούτικο υπόνομο της σεμνής Μαρίας.
Οι μελωδίες ήταν ουράνιες, με moonblood : οι φτέρνες μου είχαν
γειωθεί σε γλύκες κολάσεις, βρωμιά, βλασφήμια, θάνατο, και
το ίδιο άσμα του braingasm ξεκλείδωνε το θαυματουργό Στέμμα
της Παραδείσου!
Όμως κοιμήθηκα με πίστη και το πρωί βρέθηκε
νεκρή στο κρεβάτι μου.

Η Κλαιρ για μήνες ως ζόμπι, δεν έλαβε ούτε ένα γράμμα στο mailbox.
Αισθάνθηκα ένα τίποτα. Καμιά φορά ζήλευα τον Τόμμυ, τον μαλάκα
τον πρώην της. Τη ρώτησα : <<Κλαιρ, γιου γιουζ Κλεραζίλ?>>
Έβαλα τα κλάματα. Κι αυτή.
Αποφάσισα λοιπόν να μην κοιμηθώ με πίστη, by altering the future!
Χόρεψα μαζί της όλη τη νύχτα, με την αμφιβολία να τρυπανίζει το
μυαλό μου. Χορεύαμε εν εκστάσει. Χόρεψα με αμφιβολία!
Χωρίς πίστη, παρά μόνο με το skyclad μας...

Το πρωί η Κλαιρ ξύπνησε παρθένα.
<<Καλημέρα Ευγενία>>, της είπα.
<<Καλημέρα>> μου είπε, και μου ετοίμασε breakfast στο κρεβάτι.

Αργότερα έμαθα ότι βρήκε δουλειά ως μοντέλο.